Adam sigaraya, kadın at yarışına sardı

PİŞO'NUN GÜNLÜĞÜ

Bir süredir dumanaltı vaziyetteyiz. Memlekette dumansız hayat kampanyaları yapılırken, herkes sigarayı bırakmaya çalışırken, bizim adam birkaç senelik aradan sonra yine başladı. Aslında henüz tekrar başladığını kabullenmiş değil. Bir tür arafta, ara bölgede sayıyor kendini. Ne orada, ne burada yani. Bir elinde sigara, "Ben sigarayı üç sene önce bıraktım" şeklinde cümleler kurabiliyor. Önce balkonda tek tük geceyarısı kaçamakları ile başladı. Sonra alenen evin her yerinde içer oldu. Ama bir-iki tane içip, sonra kendine kızıp, paketteki sigaraları kırıp çöpe atıyordu. Böyle bayağı paket heba oldu.
Kadının ise sigarayla arası yok. Hatta dumandan hemen öksürmeye başlıyor. O yüzden evde sigara içildiğini hemen anlıyor. Zaten adam da ondan hiç gizlemedi. Biraz da günah çıkarır gibi, daha kapıdan içeri girer girmez itiraf ediyordu. Kadın önce "İçmesen..." falan dedi, sonra adamın inadını bildiğinden, konuya ilgisiz gibi görünmeye başladı. Hatta "Ver bari, ben de içeyim" deyip birkaç kere ona eşlik bile etti.
Ama baktı ki sigaraya alışamayacak, o da kontratak olarak kendine başka bir kötü alışkanlık buldu: At yarışı. Oturup hangi at çimde ne koşmuş, hangi at hangi kupayı almış, bunları çalışıyor, sonra da soluğu Veliefendi'de alıyor. Benim de aklıma kötü kötü senaryolar geliyor. Yakında bizim mama paralarıyla at yarışı oynamaya başlayabilir mesela. Adam da ona kızıp kendini iyice içkiye ve sigaraya verir. Biz de disfankşınıl bir çiftin kedileri olarak ortada kalabiliriz. Ben kendimce onları uyarmaya çalışıyorum ama anlayana...
Geçenlerde bir akşam, balkon korkuluğunun üzerine çıkıp yattım. Mesajım adamaydı: ‘Sen böyle sigara içersen ben de kendimi intihar ederim' demek istedim. Çok panik oldu falan ama benim bahçedeki dişi kedileri görüp atlamak üzere oraya çıktığımı düşünerek konuyu tamamen saptırdı. Ben de bu sefer sigaraları paketten çıkarıp didik didik edip parçalamaya başladım. Tabii ki iyi niyetim yine anlaşılmadı ve kadın beni toz alma makinasıyla kovaladı. Sonra sigaraları tek tek alıp balkondaki saksının için gömmeye başladım. Bu hareketim de pek takdir görmedi. Ne yapsam yaranamadım.
Adamın derdi nedir bilmiyorum. Bir kadeh alıp, karşısına çöküp ‘Dökül kardeşim' diyecek halim yok. Kendi dilimin döndüğü kadar iletişim kurmaya çalışıyorum. Sigaraya karşı eylemlerim devam edecek. Atlara karşı ne yapabilirim, henüz bilmiyorum. Ama sigara giderse yarış mevzusu da bitecek gibi bir his var içimde...
Dumansız bir hafta dilerim.